“Ik zette niet de eerste stapjes met mijn dochter. Ik reed mijn eerste rondjes met haar''

Johan Segers (38) was twaalf toen hij hoorde dat hij het syndroom van Marfan had. Een erfelijke bindweefselziekte die de organen, bloedvaten en het skelet aantast - en waaraan zijn moeder jong was overleden. Vanaf dat moment wist hij dat zijn leven er anders uit zou zien dan dat van zijn leeftijdsgenoten. Toch koos Johan ervoor om niet bij de pakken neer te zitten. Hij ging gewoon naar school, begon met werken, en hield zich vast aan het motto waarmee hij is opgevoed: niet zeuren, gewoon doorgaan.

Die instelling had hij nodig. In de jaren die volgden kreeg hij meerdere hartoperaties te verduren, waardoor hij voor het eerst periodes niet kon lopen. Zijn lichaam liet hem steeds vaker in de steek. Toch bleef Johan zoeken naar manieren om mee te blijven doen. Om zelfstandig te blijven. En dat vond hij, in een scootmobiel.

Meer dan een vervoersmiddel

Johan heeft in zijn leven heel wat scootmobielen geprobeerd. Geen enkele voldeed. Ze waren traag, instabiel of beperkend. Tot hij in aanraking kwam met de Solo. “Wat een machine,” zegt hij. Wendbaar, stabiel, snel – en vooral betrouwbaar. De Solo bracht hem weer buiten, gaf hem vrijheid en zelfstandigheid. Hij reed ermee door weilanden, greppels en plassen. Inmiddels heeft hij er meer dan 100.000 kilometer mee afgelegd.

Race tegen de klok

In 2022 leek Johan's tijd op. Zijn aorta bleek op meerdere plekken ernstig aangetast door aneurysma's – verwijdingen in de vaatwand die levensbedreigend kunnen zijn. De artsen vertelden hem dat er niets meer aan te doen was. Een operatie zou te riskant zijn. Johan moest zich voorbereiden op afscheid – van zijn zwangere vriendin, zijn familie, zijn vrienden. En van zijn hond Rocky, die hij als pup had opgevoed en jarenlang als maatje aan zijn zijde had gehad.

Maar Johan kon het niet zo laten eindigen. Na een telefoontje waarin hij smeekte om een laatste kans, besloten zijn chirurgen het tóch te proberen. De operatie duurde 26 uur. Johan raakte in coma, kreeg een herseninfarct en moest alles opnieuw leren: lopen, praten, eten. Maar hij haalde het. En op 27 november werd zijn dochter Jasmijn geboren.

Een nieuw begin

Hoewel hij fysiek nog lang niet hersteld was, kon hij er zijn. Niet te voet, maar rijdend op zijn Solo. De Solo werd niet alleen een vervoersmiddel, maar een verlengstuk van zijn leven. Zo kon hij weer naar buiten, boodschappen doen, er zijn voor zijn gezin. “Ik zette niet de eerste stapjes met mijn dochter, ik reed mijn eerste rondjes met haar.”

Ook zijn hond Rocky, jarenlang zijn meest trouwe vriend, kon weer met hem mee. Tijdens zijn herstel kon Johan er tijdelijk niet voor hem zijn, maar dankzij de Solo vond hij de vrijheid terug – en daarmee ook Rocky. Nu zit hij weer bij Johan op de scootmobiel of loopt kilometers met hem mee aan de lijn. Net als vroeger.

Van persoonlijke ervaring naar inspiratie

Johan weet als geen ander hoe het is om jong te zijn en afhankelijk te worden van een scootmobiel. Hij heeft de vooroordelen gevoeld, de blikken gezien. Maar hij heeft ook ervaren wat het betekent om je leven terug te krijgen dankzij een hulpmiddel. Daarom wil hij zijn verhaal delen. Niet alleen om te vertellen wat hij heeft meegemaakt, maar vooral om anderen te laten zien wat er wél mogelijk is.

Mobiliteit voor een nieuwe generatie

Johan heeft nog één belangrijke boodschap. Aan jonge mensen die, net als hij, afhankelijk zijn van een scootmobiel om mobiel te blijven. “Het is geen suf ding,” zegt hij. “Het is juist een manier om je vrijheid terug te pakken. Om te blijven meedoen, op jouw manier.” Voor Johan is de Solo Black Edition daar het perfecte voorbeeld van: modern, krachtig en helemaal van nu. “Je hoeft niet stil te blijven zitten. Je kunt vooruit, ook in stijl.”